Happy Slapping van gebuisde Wetstraatpolitici

België Bananerepubliek

We zijn een muilezelsdracht verwijderd van de verkiezingen en zonder twijfel een olifantsdracht van de installatie van een nieuwe federale regering. 2024 wordt het jaar van de kiezer. Van gemeenteraad tot Europees Parlement moet elke mandataris met rapport, cv, geloofs- en beloofbrieven in de hand naar zijn werkgéver… de kiezer. Negentig procent van de politici zijn gebuisd met grote onderscheiding en de overige tien procent heeft herexamens. Op lokaal niveau verdwijnt de deliberatie van partij-uitverkorenen door de kopstem, waardoor gebuisden gebuisd zullen blijven.  

Happy slapping

Tot oktober volgend jaar heerst het woordenterrorisme van stemmenbidders in oor en oog. Tegen de gemeenteraadsverkiezingen zullen de meesten onder ons apathisch blind en doof geworden zijn door deze brainwashmarathon.

‘Het doel heiligt alle middelen in de strijd naar een nieuwe parlementaire loonstrook.’

De electorale knokpartij is ongemeend hard. Een foutje gemaakt. Politici en hun dociele napraatmeute hakken op sociale media weergaloos en zonder enige empathie in op de uitflapper of uitschuiver van hun ideologische tegenstander. Persoonlijke vernederingen worden dan bij wijze van politieke ‘happy slapping’ en electorale ‘shaming’ gretig verspreid door partijen en kandidaten. Net zoals jongeren video’s delen van het in elkaar rammen van leeftijdsgenoten als ultieme vernedering, stoerdoenerij en misplaatste zelfvoldoening, zullen media en politici dit doen als een politicus in een debat of interview de grond wordt ingestampt. Remember Kristof Calvo en het bedrijfswagensechec, Jan Jambon met zijn ‘da gadde gij ni bepalen’-absurditeit of recenter het hilarisch emsiekensie-miskleun en de mentale breakdown van Hilde Crevits die triomfantelijk door Ilse Malfroot en haar partij verspreid werd. Politici, vaak gevolgd door de media, zullen dit jaar sangfroid tegen het hoofd stampen van elke politicus die op de grond ligt door een blunder. In het jaar van de verkiezingen geldt geen genade. Het doel heiligt alle middelen in de strijd naar een nieuwe parlementaire loonstrook.

Het paard van De Croo

‘De Croo leeft in zijn hoofd voor een publiek van één toeschouwer: zijn ego.’

De Open VLD zit niet alleen op zijn gat, maar op geïnfecteerde blaren woekerend tot in het diepste van haar liberale ziel. Een bloedeloze Open VLD is door zijn machtsbeluste zeemvelattitude, op twintig jaar tijd, op de berenmarkt zijn rechts-liberale arm en been kwijt. Hinkend op één been dweilt De Croo met één hand het water op uit zijn lekkend tonnetje verzameling stemdruppeltjes. Volgens Egbert Lachaert is dat zinloze sisyfusarbeid. In de weekendkrant van Het Nieuwsblad zei hij dat Open VLD zijn rechtse kiezers kwijt is en deze niet kan terugwinnen als dweil van een regering met groenen en socialisten. Egbert werd aan de blauwe deur gezet door het nieuwe triumviraat van smurfenland: Bart Somers, Vincent Van Quickenborne en Alexander De Croo. Zij zijn blind voor de realiteit en menen dat ze met een kosmopolitische centrumlinkse liberale koers de haven van Vivaldi II en De Croo II kunnen bereiken. Geen politiek analist die hen gelooft. Toch gaan ze koppig door. Alexander De Croo is net de vlootcommandant Horatio Nelson, die in 1801 tijdens een zeeslag rond Kopenhagen zijn verrekijker voor zijn blinde oog zette om de precaire situatie van zijn schepen niet te zien en het bevel tot terugtrekking te kunnen negeren. Het is duidelijk. De Croo leeft in zijn hoofd voor een publiek van één toeschouwer: zijn ego. Eén stem houdt hij met zekerheid over, tenzij hij in navolging van Caligula zijn paard premier wil maken.  

Gebuisde Wetstraatpolitici

In hetzelfde interview in Het Nieuwsblad schetst Jean Marie Dedecker een niet zo’n fraai beeld van Tom Van Grieken. Laatstgenoemde zou met een ei in zijn broek en een flemend boeket bloemen, Dedecker komen smeken zijn om niet op te komen in 2024. Jean Marie Dedecker en zijn toyboy Peter Reekmans laten geen moment onbenut om te benadrukken dat LDD geen asielcentrum wordt van gebuisde Wetstraatpolitici. Ik voorspel nu dat deze uitspraak als een boemerang in hun gezicht zal ontploffen. mocht Dedecker het doen ben ik ervan overtuigd dat ¼ van zijn lijsten bevolkt zullen worden door gebuisde opportunistische politici kwijlend naar de vleespotten van Egypte, aangevuld met tientallen politieke platliggers dromend van het Land van Kokanje. Want! Om te beginnen zijn Dedecker en Reekmans zelf gebuisde politici en is LDD een gebuisde partij – voor zover ze ooit een échte partij was. Reekmans stond tweemaal op de lijst van LDD. In 2009 haalde hij als lijsttrekker 4964 stemmen. Een kleine 3000 stemmen minder dan nummer twee op de LDD-lijst Anne De Baetzelier. Reekmans kwam door de kopstemmen in het Vlaams Parlement. Buis nummer 1. In 2010 haalde hij als lijstduwer van LDD 907 stemmen. LDD haalde de kiesdrempel niet. Buis nummer 2. Jean Marie Dedecker buisde in 2014. Hij en zijn partij haalden in West-Vlaanderen, haar sterkste provincie, de kiesdrempel niet. Ze strandde op amper 3,5%. In 2019 kreeg de gebuisde Wetstraatpoliticus Jean Marie Dedecker politiek asiel bij N-VA. De Vlaams-nationalisten dachten aan een symbiotische kruisbestuiving. Dedecker aan een koekkoekscenario. Na de verkiezingen oreerde hij losgezongen van N-VA en groeide zijn populariteit gestaag. Nu wil hij de tengere politieke kuikens Loones, Maertens en Anseeuw uit het nest stampen. Sorry, N-VA. Eigen schuld dikke bult.

Vrij Vlaanderen

LDD was een politiek modeverschijnsel van begin deze eeuw. Een one-hit-wonder met één succesnummer. Haar merk is kaduuk en haar kopman doet meer denken aan een Benidorm Bastard dan aan een degelijk beleidsman. Om boven de kiesdrempel uit te komen is LDD op zoek naar 5% van de stemmen. Dat is ongeveer 230.000 stemmen. Er is een gat op rechts, juist. Maar dat wordt ter rechterzijde, in plaats van met een rits confettipartijen, best gevuld door een sterke eenheidslijst ‘Vrij Vlaanderen’. Carpe Diem Bart De Wever, Tom Van Grieken, Tom Ongena en Jean Marie Dedecker.