België Bananenrepubliek
Eerst het goede nieuws. Hét oudejaarsboek voor 2023 is er. Het ‘jaar van de banaan 2023‘ is een jubileumeditie want vijf jaar geleden op 18 november 2018 publiceerde ik mijn eerste satirisch cursiefje op doorbraak.be. Het boek kan je kopen voor de democratische prijs van 21 euro.
Om je Jasmijncollectie aan te vullen kan je de edities 2020, 2021, 2022 apart bestellen voor 15 euro. Ook dit jaar is er terug een cadeaubox van alle edities 2020-2021-2022-2023 voor de jubileumprijs van 55 euro. Vier boeken die je meenemen op een vijfjarige satirische trip door politiek Vlaanderen van november 2018 tot en met september 2023.
Van BANANA naar CAVE
In ‘De Afspraak op Vrijdag’ waren Isolde Van den Eynde, Bart De Wever en Jonathan Holslag het roerend eens. We leven in een BANANA republiek. Dank u, deugtafelproleten. Ik schreeuw al vijf jaar wekelijks dat België een bananenrepubliek is. In dit geval staat BANANA voor ‘build absolutely nothing anywhere near anything’. Het gevolg van drie belangrijke politieke en maatschappelijke evoluties. Ten eerste, de steeds groter wordende neurotische dwang van wettenspuiers om ons als een kikker in de kookpot piecemeal in te koken richting een totalitaire dwangbuis. Ons lokaal, regionaal, federaal en Europees wettenarsenaal zwemmen niet alleen in antinomie, ze zijn in hun vatbaarheid voor interpretatie constant voer voor groene, hyperhumane of eigenwijze rechtervechters. Ten tweede, de uitbouw van dictatoriale substructuren, zoals de groene zeloten van het Agentschap Natuur en Bos en de historische mierenneukers van het Agentschap Onroerend Erfgoed. Deze agentschappen zitten bol van gefrustreerde dogmatische detaillisten zonder visie op algemeen nut of beleid. Het zijn ambetantenaren extraordinair. En ten laatste is er de tegenreactie op de wettenslang die ons bij elke inademing verder versmacht. Een losgeslagen querulantie op basis van een groeiende onverdraagzaamheid en een misplaatst onbegrip. Misplaatst omdat we het in deze tijd en op dit continent nog nooit zo goed hebben gehad. Vooral groene sandaalstrijders zijn CAVE geworden, ‘citizens against virtually everything’. Gramburgers zijn electorale lilliputters die hun gram zoeken bij de rechtbank. Zo ontkleden ze niet alleen onze democratie, ze remmen onze vooruitgang zo hard dat we achteruit strompelen.
De zatte, dampende, plassende ‘klucht van Kortrijk’
Vincent van Quickenborne – Quickie stickie voor de vrienden – is met voorsprong dé idiootpoliticus van zijn generatie. Die van de vorige generatie was doordronken zatlap Michel Daerden die zich onsterfelijk belachelijk maakte met zijn ‘groen boek-wit boek’-speech. Quickie stickie of de lallende ‘klucht van Kortrijk’ begon zijn carrière met een witte paraplu voor de deur van Louis Tobback. Daarna zocht hij mediageil de camera’s op door te roeptoeteren dat hij marihuana zou roken in de Senaat en dweilde hij stomdronken de discotheken van Vlaanderen af tegen het sluitingsuur. Om staatsecretaris te worden plantte hij een mes in de rug van zijn boezemvriend Dedecker en spuugde hem vervolgens uit. Daarna werd hij staatssecretaris van administratieve vereenvoudiging. Hij vereenvoudigde de ballen, en lanceerde de kafka-test die hij vergat op zichzelf toe te passen.
“Als minister van Justitie staat hij symbool voor de vrije meningsmuilkorf en de flitsende schatkistpaparazzi met het sneller en efficiënter innen van boetes, om 1 km te snel te rijden op een lege autostrade.“
De klucht van Kortrijk liet ooit tieners die tijdens corona op de PlayStation aan het spelen waren arresteren voor het overtreden van de lockdown. Een inschattingsfout van tieners die voor hen traumatisch eindigde in een cel. No Mercy! Zelf zien we hem zuipend en dansend tijdens een lockdownfeestje na ‘Camping Kitsch’. Een inschattingsfout, lalde hij. Het combiplassen, de Roemeense jacuzzi-escapades, het spookschip van Poetin dat onze kabels van de windmolens op zee wil doorknippen, zijn ontslag als sjezende minister van Justitie, de schaamteloze carrièreswitch naar burgemeester… De klucht van Kortrijk staat aan de goede kant van de lachwekkende geschiedenis.
Ik weet niet meer voor wie gestemd
De afgelopen week is de stoel onder het geloof van de Vlaamse kiezer in de politiek hardvochtig onder de kont weggestampt. Zowel in het Vlaams Parlement als in de federale Kamer van Volksvertegenwoordiger spelen kleuterpolitici een machtsspelletje van onmacht. In de hoogste organen van ons land ging het om het stikstofdecreet en de nieuwe fiscale wetten naar volgend jaar te katapulteren. Waarom? Om de meerderheid schaamrood achter te laten en een electorale kaakslag toe te dienen. Daarmee help je het algemeen belang niet vooruit. Integendeel het is toxisch parlementair werk.
De Chinese spionage van Vlaams Belangers laat de kiezers verdwaasd achter. De kiezers wilden de egomane traditionele politici bitchslappen met een stem voor Vlaams Belang. Maar nu ook daar blijkt dat ze, zelfs in oppositie, niet het belang van de Vlamingen voor ogen heeft, maar het belang van de bankrekening, ebt het vertrouwen snel weg. Want wat als zijn aan de knoppen zitten? Hoe hard draaien zij dan richting eigen portefeuille?
Brengen nieuwe partijtjes hoop? De plofpartij ‘BLANCO’ die niet wil besturen maar enkel blanco wil stemmen in het parlement en verder niets doen behalve hun loon opstrijken, lijkt me geen alternatief. De plofpartij ‘Voor U’ van Els Ampe is dan weer een bonte verzameling van opportunisten die maar één idee delen, de pluche van het parlement om hun gat en bankrekening te verwarmen.
Ik stel voor dat we op 9 juni 2024 uit electoraal gewetensbezwaar niet gaan stemmen, maar massaal naar Brussel trekken voor een recalcitrante protestwandeling. In de Wetstraat ondertekenen we en passant ‘Het Plakkaat van Bevergem’; een stem waarom we niet stemmen.
Dit was niet op de afbraak:
• Paul Van Tigchelt wil dat pedopriesters geen loon meer kunnen krijgen. Wel nog brood, bed, bad voor asielzoekende criminelen, althans in afwachting dat ze in 2040 van het land van herkomst hun strafblad ontvangen.
• De Croo wil na de verkiezingen op één maand een regering vormen, maar hij kan op 4 jaar tijd geen degelijke pensioenhervorming, fiscale hervorming of staatshervorming op papier krijgen. Wie gelooft die man nog.
• Op het einde van het jaar vechten politici met belachelijke filmpjes pathetisch voor de stem van de screenagers.
• De hond van de voorlichter van De Croo, ook wel de regeringshond of Vivaldike genoemd, was de ster op de nieuwjaarsfoto van een regering van dovende sterren.
