België Bananenrepubliek
Het zijn harde tijden voor schrijvers van satire. Als de schoonschrijvende politieke commentatoren plots vol sarcasme, ironie en cynisme vitrioolcolumns schrijven over de federale regering. Wat rest mij dan nog? Het is in elk geval een uitdaging. Als iedereen afdaalt naar de donkere krochten van waarheidsbevinding via honende proza. Als iedereen zich plots tot jouw gelijke declineert. Hoe onderscheid je je dan van de rest?
Angst voor de democratie
Volgens onze grondwet zijn er drie machten. De wetgevende, de uitvoerende en de rechterlijke macht. Sinds de jaren zeventig van de vorige eeuw spreekt men van een vierde macht: de media.
Allemaal larie. Dikke zever.
“In deze 21ste eeuw is de eerste macht de peilende macht.”
Opiniepeilingbureaus kunnen partijvoorzitters doen aftreden uit schaamte of laten gloriëren in arrogantie. Partijbureaus herleiden tot catchmatchen of laten ontaarden in complimentenorgies. Ze bepaalt welke beleidspunten partijen zullen tolereren en welke ze zullen katapulteren. Ze kunnen regeringen doen vallen zot van democratische euforie of ze billenknijpend uit angst voor de kiezer tot vechtende standbeelden bevriezen.
Als een moderne Medusa hebben de peilingbureaus de leden van de Vivaldi-regering bevroren tot kiesdrempelvrezende standbeelden. Sommigen wenen als de Griekse Niobe, anderen schelden als Donald Trump. Maar vooral. Ze moveren niet uit schrik voor een diarree van democratische vernedering. Ze knijpen de billen dicht. Ze kleven zich vast aan hun stoel. Slaan zonder te raken. Zalven zonder wrijven. Het is een pathetisch schouwspel dat zijn gelijke niet kent. Wanneer politici verstijfd zijn door de angst voor de democratie, zijn het geen democraten maar egomane egoïsten van eigen zak eerst.
De Vivaldi-regering doet denken aan de Zwitserse marathonloopster Gabriela Andersen-Schiess, die tijdens de Olympische Spelen van 1984 in Los Angeles voor het oog van miljoenen geschokte Tv-kijkers volledig instortte en zwalkend over de finish strompelde. Of de Amerikaanse triatlonatlete Julie Moss die letterlijk over de aankomstlijn kroop. Nog een jaar willen ze kruipen. De mannen, vrouwen en andersgegenderden van Vivaldi. Af en toe zullen ze de rug rechten met een vernedering die ze verkopen als een overwinning. Neem nu de Engie-deal.
De Engie-deal is geen Vivaldi-deal
“Maar om de linkse natte droom van Magnette te realiseren en de premierambities van De Croo in te lossen, moesten groene idiotismen gefêteerd worden.”
Alexander De Croo en Tinne Van der Straeten vierden deze week de nageboorte van een geamputeerde stroomgarantie. De verlenging van de kerncentrales had in 2020 bij aanvang van de regering vooraan op de agenda moeten staan. Want elk zinnig mens wist dat je met windmolens en zonnepanelen het licht niet zou aanhouden. Maar om de linkse natte droom van Magnette te realiseren en de premierambities van De Croo in te lossen, moesten groene idiotismen gefêteerd worden. De fellatio van groene sojastaven zorgt voor een verdubbeling van onze elektriciteitsfactuur en een verdriedubbeling van onze gasfactuur.
Voor de mensen met een kort geheugen. Op 2 juni 2022 stuurde Engie een brief naar de premier met haar eisen voor de verlenging van de twee kerncentrales. De federale regering moest mede-eigenaar worden van de twee kerncentrales en bijgevolg alle lasten delen. Er moest een zekerheid komen voor lage energieprijzen en er moest een uitgaveplafond komen voor het bergen van kernafval en het saneren van de kerncentrales. Resultaat na een jaar onderhandelen. Engie haalt alles binnen. Vivaldi betaalt. En toch snuiven Alexander en Tinne deze deal als cocaïne van ijdelheid op.
In 2017 toeterde Tinne in het parlement: ‘een Zwitserse studie gaat uit van een kostprijs van 6,2 miljoen euro per megawatt voor de ontmanteling van kerncentrales en berging van nucleair afval. Aangezien de meeste Belgische kernreactoren van hetzelfde type zijn als de Zwitserse, ongeveer even oud zijn en beide landen denken aan ondergrondse berging, is het zo mogelijk om een – voorzichtige – indicatie te krijgen van de kosten. Voor de Belgische 6.000 megawatt kerncentrales zou dit neerkomen op zowat 37 miljard euro.’ Nu gaat waanzinnige Tinne akkoord met een plafond van 23 miljard euro. Ze schreeuwt luid dat dit meer dan voldoende is. Welke Tinne heeft gelijk? Die uit 2017 of deze van nu?
Egbert Lafaard
In het smurfenhuis aan de Melsensstraat wordt Egbert Lachaert uitgescholden als Egbert Lafaard omdat hij de partij net voor de verkiezingen in de steek laat. Maar dat is het verkeerde beeld. De Croo loopt voorop en leidt zijn partijleden als lemmingen naar de afgrond. Egbert heeft geen zin in collectieve zelfmoord en stopt. De blindelingse meute negeert achterlijk de afgrond, kijkt om en roept lafaard.
Omdat de democratie nu geen goed idee is, dicteert Keizer De Croo om een slaafse volgeling van hemzelf aan te stellen om de partij naar de afgrond te voeren. Omdat deze niet meteen voorhanden is willen de liberalen nu Alexander De Croo klonen. Alexander II zal als papegaai van Alexander I de partij leiden tot aan de verkiezingen en nadien een rustig seksleven leiden in Italië met pornoactrice Eveline Dellai. Hoewel een week-week-regeling kan ook. Van een nood een deugd maken heet dat.
Dit was niet op de afbraak:
• Lahbid gaat door het stof maar stofzuiger Bouchez houdt haar recht.
• Kaouakibi wil Open VLD redden. Hebben ze daar wel subsidies genoeg voor?
• Magnette denkt dat 80% van de Vlamingen geen onafhankelijkheid wil en oppert voor een referendum. De Wever zwijgt!
